fear

results are out and the freak-out wait is over.. so... what nxt??

the fear of the unknown is always replaced by the fear of...
next unknown..

we are afterall humans, eh? the funny thing that i came across last week is, amidst all the pressure of upcoming results, my mind was all clogged with worries abt whether i passed or not.. over a few hours, however, i was told i got thru... the moment of joy and gratitude passed soon enough and there I was , back on my worry chair, wondering if it was first class, or distinction...!!

pity that in these strange circumstances, i easily forgot the year behind all this, and the work and effort that actually went into this day's better outcome... and i knew, i was already turning into the greedy ambitious woman i always feared i'd become... i controlled my flying expectations of the percentage i had scored, but nevertheless curiosity was building, so i did indulge into finding out my marks...

yup, it wasn't bad.. for the efforts i put in, i actually thought 62% in mbbs isn't so bad... but i couldn't bring myself to congratulate me..

of course, after every gr8 venture we tend to hope for the best outcomes, and we even visualise ourselves at the heights of glory.. i did, he he... i even imagined how i would create a new record in mbbs history- of course it was indeed made this year, but not by me, but by a fellow classmate- and how i'd turn into some celebrity geek of all times... :)

i didnt realise this dream, just like many other fantastic figments of my imagination... i just moved on to the next level without so much as a hurrah... mm, i guess my day of glory (or god forbid, infamy) isn't here yet.. and one of my greatest gurus of all times taught me the lesson of job satisfaction, and even shared his dictionary with me, so that i understood better what he meant by it...

 some hectic house surgeoncy days ahead, guys.. i will keep u all posted, but till then...

adios...

anger

i am angry... ok if the question coming up is "are you in your teens or something??" i have to say "nope".. but yes sometimes i ask the same question to me when i see my angry self in the mirror.. what gives me a huge relief is that i have witnessed the anger of so many ppl and even been on the receiving end many a time that perhaps i have stopped feeling guilty about it , among many other things.. and so , yes, i am angry.. i am angry bcz of a reason... and anger puts in so many thoughts in my mind , tells to do mad things to vent off the surplus and even make me want to jump off a cliff... fortunately ( or unfortunately) no cliffs in my vicinity!

when , after many hours , i find myself at peace and i try to collect myself starting with remembering exactly how and why i got angry, the results are surprising. sometimes its just my hurt ego that got pissed off, sometimes its my  overstated expectations of ppl.. sometimes i am angry like a child coz i didnt get what i wanted, and at others i was angry bcoz i disappointed myself... now i am eventually happy that i had this emotion to lift the heavy load of daily frustrations off my heart, and every burst of anger leaves me so emotionally incapacitated that i bearly react to or remember subsequent bad stuff.. sure i am selfishly happy i can still feel angry when i want to. it keeps me connected to reality.. reminds me i am capable of enjoying  human moments...

but i am sure anyone would agree that the worst kind of anger is that implosive rage that one feels out of place , far remote from the point of ignition and so gradual yet intense in onset  that at the maximum of fury , i am absolutely ignorant abt the reason for my anger, even though i know and believe that it was something quite important.. you cant win a fight in such a state.. you are unaware of the hows and whys of how to prove your point and convince the person who seeks a clarification regarding the subject matter about your emotion... in fact such a rage and any arguments occurring adjacent to it may put healthy human relationships to peril by mere choice of words exchanged or even by its intensity itself, which is exponential and quite out of proportion to the cause itself... as i said before, hours later, when you come back to ur good senses you would be wondering why this other guy you were talking to all morning barely meets you in the eye after what happened...


hmm... anger is a strong emotion, and in its worst avatar, it can burn down everything we have ever tried to build patiently with love... of course a lecture on how to conquer anger with love is not what i intend to do here, coz then you would leave this page this instant! but i want to tell you how much i am indebted to this emotion for it defines a huge part of what i am.. and sure enough i am playing with fire here, and my rage has already proved its destructive instincts.. look down my past and you can see the burnt down ruins of many a good relationships :) and yes, anger is what i am best at and it defends the meek little girl i am within... it protects me from getting hurt and scorches anyone who dare to hurt.. its useful, yes , and puts me right at the top of the Stubborn list.. and perhaps , inspite of all this bullshit abt how i am the angry person, i do wish love conquered over it...  

death

am i scared? no. honestly what i actually feel is awe... death is that single event that nails us down to earth and tells us "hey wake up! dream's over.." death of close ones are painful.. when your eyes water , your heart is wrung and tears ebb and flow.. you lose your parent, sibling, friend, relative.. and you mourn the departure.. the event consumes you the way you were till yesterday, and like a phoenix birdie, a new you is born from the ashes of woe..

now death knocks at not only our doors, but also at our neighbours', colleagues', and at the door of any other 3rd person whom we seldom care about in our busy little world.. be it natural death from ailments, or death from an accident, or, worse, a kind of death we wish never happen again, on or off the newspapers, death sure is a shaky business.. how do we respond to the loss someone else is suffering from...?

now working at a hospital makes this thought pretty unpleasant, esp for a beginner like myself.. witnessing a death, witnessing the loss of a perfect stranger who,  however, entrusted his/her beloved's life upon me, in a certain manner, is unpleasant.. i dont know how i would want to react to it.. but it had to come , for death always does, without warning... and not 1, but 2 souls where taken, wish as i might that the world didnt lose 2 most amicable old ladies... my forerunners would like to tell me "hey kiddo, life is like that.. its not always fair.. deaths happen all the time.. try to live with it..!"

when another soul is lost to the oblivion, no matter whose it was, i think it matters and it should matter... for young or old, everyone "lives" at the mercy of someone else.. and someone dies not bcz he/she ran out of mercy... perhaps death knows no mercy.. perhaps death is mercy itself.. depends on when,how, and upon whom death descends...

ah! death... such an intriguing mystery...!!

.and us mortals - yes, doctors included - watch  in awe - the interplay of life and death.....

മൗനം...

പലപ്പോഴും അഴലിന്റെ മൗനം..

 വേദനിപ്പിക്കുന്ന നൊമ്പരങ്ങള്‍ക്ക് മറയായി ഞാന്‍ ചൂടുന്ന മുഖം മൂടി... ചിലപ്പോള്‍ കണ്ണീര്‍ത്തുള്ളികള്‍ എന്നെപ്പറ്റി സത്യങ്ങള്‍ വിളിച്ചു പറയുമോ എന്ന്‍ കരുതി ഞാനും മൗനം അവലംബിക്കാറുണ്ട്..  ഒരക്ഷരം ഉരിയാടാതെ എന്റെ ചിന്തകളെ ഞാന്‍ എന്നില്‍ തന്നെ ഒളിച്ചു വയ്ക്കും..

ഒടുവില്‍ അടക്കിപ്പിടിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പാടുപെട്ട എന്റെ കണ്ണീരെല്ലാം വറ്റുമ്പൊള്‍ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ എന്റെ മൗനം വാചാലമാകും.. പറയാതെ പോയ നല്ലതും നല്ലതല്ലാത്തതുമായ എന്റെ വിചാരങ്ങളെ മനസ്സ് വീണ്ടും മറവിക്ക് സമ്മാനിക്കും..

ദു:ഖം മറയ്ക്കാന്‍ മൗനം... മൗനനൊമ്പരങ്ങള്‍ മറയ്ക്കാന്‍ മറവി...

ഇവര്‍ എനിക്ക് എന്നും പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാര്‍...

ഓര്‍മ്മകള്‍...

ഒരുപാട് ചിരിപ്പിക്കുകയും ചിന്തിപ്പിക്കുകയും കരയിക്കുകയും നൊമ്പരപ്പെടുത്തുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്ന മനസ്സിന്റെ കണക്കുപുസ്തകത്തിലെ ഏടുകള്‍... ഒരുപക്ഷെ എന്റെ ഏറ്റവും വല്യ ഭയങ്ങളില്‍ ഒന്ന്‍ ഈ ഓര്‍മ്മകളെ എന്നെങ്കിലും എനിക്കു നഷ്ടമാകുമോ എന്നാണ്... വല്യ നിരാശകളേക്കാള്‍ എനിക്ക് വിഷമം തോന്നാറുള്ളത് കൊച്ചു കൊച്ചു നഷ്ടങ്ങളെപ്പറ്റിയാണ്. ചില ഓര്‍മ്മകള്‍ എത്രതന്നെ നൈമഷികമാണെങ്കിലും അവയെ ജീവിതത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കില്‍ നഷ്ടമാകുന്നതില്‍ പരം ഒരു വേദന ഉണ്ടോ....

എന്റെ കുട്ടികാലം, സ്കൂള്‍ ജീവിതം, നാട്ടിലെ അവധിക്കാല കുസൃതികള്‍, കൂട്ടുകാരുമായുള്ള രസകരമായ സംഭവങ്ങള്‍.. അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം ഓര്‍മ്മകളാണെന്നോ ഞാന്‍ മറവിക്ക് സമ്മാനിച്ചത്..അതെ .. ഞാന്‍ പൊലും അറിയാതെ എനിക്ക് നഷ്ടമായ ഈ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഞാന്‍ തിരിച്ചു നേടാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.. ഹൃദയത്തെ നോവിപ്പിക്കുന്ന കണ്ണീരിന്റെ നനവുള്ള ചില ഓര്‍മ്മകളെ ഞാന്‍ മനപ്പൂര്‍വം യാത്രാമൊഴി ചൊല്ലി സ്നേഹത്തിന്റെ സമ്മാനപ്പൊതിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ് മറവിക്ക് നല്‍കിയതായിരുന്നു...

the pain of loss, even the loss of a dear memory, is unbearable...

repurcussions...

over night, one gets to know that one's wildest imaginations have lead one astray... one day ago, i was filled with angry emotions of a kind of fierce protectiveness that expanded across the world to include all poor orphaned victimised girls.. my angry young heart roared at the perverts whose "condition" put innocent children's sanity in peril... and come sunset, and sunrise, and i hear a different story..
the story of a stubborn little girl who was pampered and led to such a level of lack of honor and discipline tht she made quite a number of ppl at the vicinity to misinterpret the whole scenario.. perhaps a  well meaning uncle decided to teach this impertinent little girl a good lesson abt proper behaviour and got cast in a nasty limelite.. to whomsoever tht cares to take a look at the situation, at a glance it appears tht the girl is undoubtedly the victimof worst imaginable tortures from her surrogate family.. but perhaps the alternative theory is the truth, would any common third person try to seek the truth???
the truth .. ahh its still a mystery.. perhaps it will remain forever in the grave of silence ..

lamentations..

the girl lay in the bed and her gaze fixed outside the window.. the nurse kept pumping stuff in and out of a nasogastric tube.. but she is totally unaware that such maneuvres are going on .. an old man who claimed to be her grandpa was mumbling something like "beatings " and "hits on the stomach" and "the girl's uncle did this in a burst of fury when she asked permission to go to the youth festival" .. the senior doctor examined her.. "paracetamol" said the child... " oh, so that is wat u took?" the doctor enquired. "yes".. " how many?" "...."

back at the doctor's room medics are discussing abt wat mite most probably hav happened.. speculations.. wild speculations.."parents working abroad?" "yes! yes! and she is staying with that uncle and family..." " do you think he...???"  " of course its happening evrywhr..!" " why on earth would parents wanna leav their girl child behind and go abroad..!?!?" 

"why not? of course parents have to make money to some day marry their daughter off... where will the money come from otherwise..?" " but surely a 12 yr old girl needs her mother by her side doing those growing yrs..."   " who cares... thank god patient survived and was conscious to say the name of the drug she took as overdose.."  " ya, we shud be proud.. we saved her life!"

victimised, helpless, alone... somebody's daughter always lies at some random casualty bed... apart from treating the case and prescribing the antidote, isn't there something missing that a doctor like me should have provided her with..?

THE QUESTION

the question is.. why?
i am replaying those crucial times in my life when i actually convinced myself that perhaps this is what i had love to do for the rest of my life.. i am trying to find out where exactly did that glitch happen which thrust me into this one-heck-of-a-profession.. !!!
i am not complaining.. coz somewhere down the road i see those pretty framed photos of well doing doc girl doing a gr8 job, making it big at the industry.. but the path of getting there looks damn fuzzy.. now, who could tell me why??
perhaps its the gross embarrasment of finding myself to be 'not' that cool gal who is gonna be 'legendary' in medical mad house, that hit me hard on the face.. but i am not gonna give up.. oh no.. not me. coz i am no quitter and every time i was beaten up by the cruel reality, i hav bravely- yelled out aand kept out of trouble till the coast was clear, and then- stepped upto my stands and faced life courageously..
so all i want to ask them is... why not...??

:)

the leap..

october 17th is the day when i finally took a courageous step.. towards the practitioner of tomorrow.. i must confess i was the stupid girl alright, all pale and anxious like a child going to school for the first time.. more or less holding amma's hand i stepped in at the hallway of a college such as none others.. the college of real life and action.. a holy temple of service and love where i am to spend a while everyday under the guidance of a young yet accomplished forerunner and inturn, under the kind and tender blessings of a still higher authority..

 i never dreamt this day would ever come and that i would have had the courage to actually take a step towards doing something in my power to enable myself to stand on my own feet.. i keep asking myself the same question.. what does it require to make myself more worthy of this unique opportunity, now that i have got myself this gig.. its funny though that after 5 yrs of beating abt the bush i finally saw the clearing and the river beyond which will take me forth to the promising future where i must build the journey itself.. and i am perplexed and quite terrified sometimes for i dont understand it.. i fear everything that i cant understand and i am sure to run away from anything that makes me feel trapped or confused.. but then i would have to run away from life itself right? indeed it seems all i do is to run away from any real commitment -  in my mind, in my studies, in relationships and in life at large...

oh i wonder when my heart would dare to dream the dream that i dare not... spreading its wings my heart flies here and there and i am reluctant to cage it in human accomplishments.. the leap itself that i boast of today, may masked by yet another cowardly hesitation.. any day...

 hmm.. what's to become of dreams!!

the hesitation

hmm.. err.. we all do it.. while we ward off the random inquisitive outsider with our lame excuses, deep inside we know that those are not the actual reasons why we are hesitant..

we may wanna do this, learn that, write this, blog that and so on..but when it comes to actually doing it we somehow know, its not the time for this.. its not the way for it.. it has to wait ..we are certainly not intending to put this thing that we have always wanted off for ever.. but perhaps later, as someone would say..

in any case , how do we know if we r ready?? when would we be  ready to take that ultimate challenge? to face the one thing we have been bracing ourselves for?? to make that single most important decision in life about what we want to be doing for the rest of our lives??

and most importantly... how could you ever know for sure that the time is "NOW"...

സ്ഫടികം

മൗനസ്മൃതികള്‍ തിങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന മനസിന്റെ ഇടനാഴിയിലൂടെ ഞാന്‍ യാത്ര ചെയ്ത് കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ഇരുമ്പ് വാതില്‍ കൊണ്ട് കൊട്ടിയടച്ച ഒരു പഴയ വഴി എന്റെ ശ്രദ്ധയില്‍ പെട്ടു.. കിളിവാതിലിലൂടെ അതിനപ്പുറത്തേക്ക് ഞാന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ ഒരു പിടി സ്വപ്നങ്ങളും ഓര്‍മ്മകളും പൊടുന്നനേ അതിലൂടെ പുറത്തേക്ക് പറന്ന് പോയി... ഞാന്‍ ഓടി.. ചിതറിത്തെറിച്ച് പോയ അവറ്റകളെ പിടികൂടി തിരിച്ച് കൂട്ടിലടയ്ക്കാന്‍ ഞാന്‍ ഒരുങ്ങി..


പക്ഷെ എന്റെ പ്രയത്നമെല്ലാം നിഷ്ഫലമായി...

തളര്‍ന്ന് ഞാന്‍ ആ വഴിവക്കില്‍ ഇരുന്നു.. എനിക്ക് ചുറ്റും അവ പറന്ന് നടക്കുന്നുണ്ട്.. കൈയ്യെത്തും ദൂരത്തെങ്കിലും കൈപ്പിടിയില്‍ ഒതുങ്ങാതെ അവ കുതറി മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു.. കണ്മുന്നില്‍ മിന്നിമറയുന്ന ആ പഴയ ഏടുകളെ ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ആ ശ്രമവും വിഫലമായി...

പിന്നെ എനിക്ക് അതു മനസിലായി. ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റ് വഴിമധ്യേ നിന്നുകൊണ്ട് കണ്ണുകള്‍ അടച്ച് കൈകള്‍ വിരിച്ച് പിടിച്ചു നിന്നു.. അപ്പോള്‍ എന്റെ ഇരുമ്പുകോട്ടയില്‍ ഞാന്‍ അടച്ചിട്ടിരുന്ന , എന്നെ ഞാനാക്കി മാറ്റിയ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും ഓര്‍മ്മകളും ഓടി വന്ന്‍ എന്റെ ചെവിയില്‍ മന്ത്രിച്ചു..

"എന്നും ഞങ്ങള്‍ നിനക്കു പ്രിയപ്പെട്ടവര്‍ തന്നെ..."

സില്‍സില..

ഒരു ചങ്ങമ്പുഴ കവിതയേക്കാള്‍ ഇന്ന്‍ മലയാളിക്കു സുപരിചിതം ഒരുപക്ഷെ ഈ ഗാനമായിരിക്കും... യുവഹൃദയങ്ങളെ ഉദ്ബുദ്ധരാക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ ഒരു പറ്റം ഉത്സാഹശീലര്‍ ഒരുമ്പെട്ടിറങ്ങി ഉണ്ടാക്കിയ ഈ ലോകപ്രശസ്ത ആല്‍ബം youtubeല്‍ നിന്നു എല്ലാരും ഒന്നു കണ്ടിരിക്കേണ്ടത് തന്നെയാണ്... സന്മനസുള്ള രണ്ട് ബ്രിട്ടീഷ് വനിതകളും ഇതില്‍ നൃത്തം വയ്ക്കുന്നുണ്ട് എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്..  എന്തുകൊണ്ട് , എങ്ങനെ എന്നൊന്നും ചൊദിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല.. അവര്‍ക്ക് അങ്ങനെയാണ് ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാടിനോടുള്ള കടപ്പാട് കാണിക്കാന്‍ തോന്നിയത് എന്ന് അനുമാനിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു..!!


--തുടരും--

chocolate

പച്ചപ്പരവതാനി വിരിച്ച മലഞ്ചെരിവിലെ ആ കൊച്ചു ഗ്രാമം.. കണ്ണീരിനെക്കാള്‍ ശുദ്ധമായ ജലാശയത്തിനു ചുറ്റും വിരിഞ്ഞുനില്‍കുന്ന ഒരു പൂങ്കാവനം പോലെ മഞ്ഞുപുതപ്പും പുതച്ച് കിടക്കുന്ന കൊടൈക്കനാല്‍... ശാന്തസുന്ദരമായ  ഈ hill station എന്‍‌റെ മനം കവര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ ചിലയിടത്ത് ആ തണുത്തു മരച്ച തെരുവീഥികളില്‍ കച്ചവടക്കാരുടെയും വില പേശുന്ന വിനോദസഞ്ചാരികലുടെയും ആരവം കേള്‍ക്കാം. എന്തോ ഒരുള്‍വിളിക്കു കാതോര്‍ത്തു കൊണ്ട് ഞാന്‍ കൊടൈക്കനാലിന്റെ നിശ്ചല ഭംഗിയിലെക്ക് ഓടിയൊളിച്ചു..
 ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ നിന്നും അകലേ ഞാന്‍ പ്രക്റ്തിരമണീയമായ മറ്റൊരു ലോകം കണ്ടെത്തി.. തണുപ്പിന്റെ നിശബ്ദത.. വേദനകളെ മറച്ചു പിടിക്കുന്ന മരവിപ്പ്.. പ്രിയമേറിയതിനെ എന്നും വിട്ടകലാന്‍ ആണ് വിധി.. ഒരു ഞൊടിയിടയില്‍ ഈ സ്വര്‍ഗം വെടിഞ്ഞ് യാഥാര്‍ത്യത്തിലേക്ക് മടങ്ങാന്‍ ഞാന്‍ നിര്‍ബന്ദിതയായി..

തിരികെ വരുമെന്ന വാഗ്ദാനങ്ങളും നല്‍കിക്കൊണ്ട് മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ കൊടൈക്കനാലിനോട് വിട ചൊല്ലി..

ഓര്‍മ്മക്കായി കൈയില്‍ ഒരു പൊതി chocolate മാത്രം...


---ശുഭം--- 

മരുഭൂമിയിലെ മരുപ്പച്ച

മരുഭൂമിയിലൂടെ ഒരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാതെ അലയുമ്പോള്‍ കണ്മുന്നില്‍ മരുപ്പച്ച മാത്രം കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍...
ചിലര്‍ എന്നും മരുപ്പച്ചകളെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടക്കുന്നവരാണ്.. മറ്റു ചിലരോ, മരുപ്പച്ച കണ്ടാലും അതു വെറും  മരീചികയാണെന്നു സ്വയം വിശ്വസിപ്പിച്ചു മരുഭൂമിയിലെക്ക് തന്നെ തിരിഞ്ഞു നടക്കും.. ഇവരോടെല്ലാം എനിക്ക് ഒന്നേ പറയാനുള്ളൂ..


നമ്മളുടെ യാത്ര മരുഭൂമിയിലല്ല.. മരുപ്പച്ചയിലേക്കുമല്ല..


മറുകരയുള്ള മഹാ ജലാശയത്തിലേക്കാണ്...


---ശുഭം---